احتمالا بیشتر از شصت درصد کسانی که در حال خواندن این متن هستند، از نظر مهارتهای زبان انگلیسی در سطح بالاتری از نگارنده قرار دارند. آنچه که مینویسم دربارهی یک تجربهی محدود شخصی(روشی برای یادگیری زبان انگلیسی بدون معلم و در مدت زمان کم) است و ممکن است مورد نیاز بخش بزرگی از مخاطبان نباشد. این متن دربارهی شروع از نقطهی صفر است و بیشتر از آن، دربارهی هل دادن لغات به حافظهی بلندمدت است.
این دومین پست وبلاگ هست که در اون دربارهی زبان انگلیسی صحبت میکنیم، پست قبلی رو با عنوان “یادگیری زبان انگلیسی: بدون درد و خونریزی” رو با یک کلیک میتونید بخونید. در پست قبل دربارهی این ایده صحبت کردیم که زبان انگلیسی از کلمات تشکیل شده و مثل هر پدیدهای دیگهای مدل هشتاد/بیست براش صادقه و بیست درصد کلمات، هشتاد درصد حجم متون رو تشکیل میدن. پس ما اگر بتونیم اون بیست درصد کلمات که میشه بین دو تا سه هزار کلمه رو یاد بگیریم میتونیم درصد خوبی از متون زبان انگلیسی رو متوجه بشیم. و در باقی متن روشهای موثر و عملی حفظ کردن لغات رو مرور کردیم.
تسلط به زبان انگلیسی و تایپ ده انگشتی دو چیزی هستند که بهتره در تولباکس یک توسعه دهنده نرم افزار پیدا بشند. در راهنماهای استخدام برنامه نویس ها همیشه ذکر میشه که ازش بخواید در جلسه براتون مقداری کد بزنه. نمیدونم شانس کسی که به کیبرد نگاه میکنه و با دوتا انگشت، تق تق میزنه میتونه چقدر باشه برای استخدام. اکثرا همه این رو میدونند و برای یادگیری تایپ حرفه ای اقدام میکنند.
این متن دربارهی تکنیک پومودورو یا فن پومودورو نوشته شده است. و این جمله صرفا برای موتورهای جستجو نوشته شدهاست چرا که ظاهرا علاقهی زیادی به آمدن کلمهی کلیدی در ابتدای متن دارند، راههای زیادی برای جادادن چنین متونی در ابتدای مقاله وجود دارد اما با روحیهی نویسندهی من سازگار نیست. لطفا بخاطر مطرح کردن مستقیم این موضوع من را ببخشید و ادامهی مقاله دربارهی تکنیک پومودورو و روشهای من برای مبارزه با تنبلی را بخوانید.